การแบ่งยุคของอารยธรรมมนุษย์

อารยธรรมมนุษย์มีการพัฒนาการมาอย่างต่อเนื่อง  กล่าวคือ เริ่มต้นจากสมัยที่มนุษย์มีชีวิตเร่ร่อน  หาอาหารที่มีอยู่ตามธรรมชาติ  ต่อมาเริ่มมีการเรียนรู้การทำภาชนะถ้วยชาม  เป็นการเข้าสู่สมัยที่เริ่มลงหลักปักฐานอยู่กับที่  อาศัยอยู่ในกระท่อมที่ก่อสร้างด้วยดินอย่างหยาบๆ  ดำรงชีวิตด้วยการล่าสัตว์  และเริ่มรู้จักการนุ่งห่มร่างกายด้วยหนังสัตว์  ต่อมาเมื่อมนุษย์เริ่มจากการนุ่งห่มร่างกายด้วยหนังสัตว์  เริ่มรู้จักการสื่อสารด้วยภาษา  ด้วยสัญญาณเสียง  เริ่มประดิษฐ์ตัวอักษร  เริ่มมีบ้านเป็นที่เป็นหลักเป็นแหล่งมั่นคง  และมีการรวมตัวกันเป้นสังคมเมือง  ในที่สุดสร้างอารยธรรมขึ้นมาได้  ซึ่งพัฒนาการของอารยธรรมมนุษย์ตั้งแต่กล่าวมานี้  สามารถแบ่งออกได้เป็น 2 ยุค คือ
     
           1.สมัยก่อนประวัติศาสตร์ (Pre-historic Age)
                   หมายถึง  ช่วงเวลาสมัยที่มนุษย์ยังไม่รู้จักการบันทึกเรื่องราวต่างๆไว้เป็นรายลักษณ์อักษร  หรือยังไม่มีการจดบันทึกเป็น "ภาษาเขียน" ชนิดที่คนปัจจุบันอ่านหรือสามารถถอดความหมายออกมาได้  สมัยก่อนประวัติศาสตร์นี้ครอบครุมระยะเวลาตั้งแต่ช่วงที่เกิดมนุษย์ขึ้นในโลกนี้ถึงช่วงที่คนเริ่มมาการจดบันทึกเรื่องราวต่างๆของตนเอง  หรือในระยะเริ่มต้นของสมัยประวัติศาสตร์นั่นเอง  โดยสามารถแบ่งสมัยก่อนประวัติศาสตร์  ออกได้เป็น 4 ยุค  คือ  หินเก่า หินกลาง หินใหม่ และยุคโลหะ  ความเจริญของมนุษย์สมัยประวัติศาสตร์  จะมีทั้งในโลกตะวันออกและโลกตะวันตก
     
           2.สมัยประวัติศาสตร์  (Historic Age)
                    หมายถึง  สมัยที่มนุษย์รู้จักการคิดค้นประดิษฐ์ตัวอักษรขึ้นใช้เป็นลายลักษณ์อักษร  ซึ่งตัวอักษรที่ประดิษฐ์ขึ้นใช้นี้อาจมีลักษณะแตกต่างจากตัวอักษรที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน  แต่ตัวอักษรนี้จะต้องสามารถถอดความหมายออกมาได้  โดยการเริ่มต้นสมัยประวัติศาสตร์ในดินแดนต่างๆของโลก  จะมีวิวัฒนาการแต่กต่างกันดังนั้นการเริ่มมีการประดิษฐ์ตัวอักษรขึ้นใช้ในแต่ละแห่งจึงเกิดขึ้นไม่พร้อมกัน  ทำให้การสิ้นสุดของสมัยก่อนประวัติศาสตร์และการเริ่มต้นของวสมัยประวัติศาสตร์ในดินแดนต่างๆของโลกแตกต่างกันตามไปด้วย  โดยในช่วงเวลาที่มีการใช้โลหะ  โดยเฉพาะทองแดงและสำริดในบางท้องที่สันนิษฐานว่า  ได้มีการประดิษฐ์ตัวอักษรขึ้นใช้แล้ว  และได้มีการขีดเขียนเรื่องราวบางอย่างไว้เป็นรายลักษณ์อักษร  การค้นพบวิธีการเขียนตัวอักษรยังช่วยให้เกิดประโยชน์ทั้งด้านเศรษฐกิจและการปกครอง  โดยจะช่วยให้กิจกรรมทางเศรษฐกิจดำเนินไปได้อย่างมีประสิทธิภาพและยังช่วยในการจัดระเบียบ  การสั่งงาน  และการควบคุมคนได้อย่างมีประสิทธิภาพเพิ่มมากขึ้นอีกด้วย  นอกจากนั้นการจดบันทึกเรื่องราวต่างๆ  ยังเป็นพื้นฐานที่สำคัญในการสร้างเสริมอารยธรรมของคนรุ่นต่อมาอีกด้วย